Een ontzettend vlot en leuk geschreven boek met een humoristische schrijfstijl.
Het verhaal is in een dagboek vorm geschreven en niet heel diepgaand maar verteld meer de belevenissen van Bridge als bedrogen vrouw en alleenstaande moeder en wat daar allemaal bij komt kijken.
Ik vind het boek een beetje chaotisch geschreven, hier bedoel ik mee erg snel “van de hak op de tak” springend. Ik ben zelf al geen rustig type en ik werd niet erg rustig terwijl ik boek aan het lezen was maar gaandeweg heb ik wel gemerkt dat dit de (leuke) schrijfstijl van de schrijfster is.
Je leest het boek zo in één keer uit.
Indien je een alleenstaande moeder bent die bedrogen is door haar man/vriend zal je wel herkenning vinden in dit verhaal wat met enige zelfspot is geschreven. Heb je er geen herkenning in dan is het tevens leuk om te lezen met toch een aantal eye-openers.
Ga mee in het leven van Bridge?
Een single moeder die na haar scheiding de weg zoekt naar innerlijke rust. Na haar sprong in het diepe onderzoekt ze alle aspecten van haar leven. Wie is ze, wat wil ze, maar vooral: waar staat ze voor? Dan besluit ze dat het tijd is om haar bindingsangst overboord te gooien. Ze maakt een ontdekkingstocht in ‘het land der singles’ en merkt dat dit zo makkelijk nog niet is. Met veel humor en doorzettingsvermogen ontdekt ze uiteindelijk dat ze zelf de brug naar haar eigen vrijheid is.
Wil jij dit boek ook lezen?
Lijkt dit boek je wel wat, dan heb ik goed nieuws! Just Be You mag namelijk 3 boeken cadeau geven!
Je kunt ook “Ik red het wel” hier bestellen.
Wat moet je hiervoor doen?
Ik red het wel… en jij? Waarmee red jij het wel? Je antwoord zie ik graag hieronder in een reactie en maak kans op één van de drie boeken die ik mag weggeven.
Let op! Alleen leden kunnen kans maken, dus eerst even aanmelden! Op 29 januari maak ik de winnaars bekend.
Na 3 heftige jaren en nog steeds een heftige periode red ik het ook wel! De details gaat niemand wat aan tenzij ik dat zelf wil. Ik wil alleen maar meegeven dat ik dankzij deze auteur een zeer grote steun heb ervaren en overal sterker uitkom dan ooit tevoren!
Hoi Nathalie,
Dank je wel voor je reactie! En idd jij hebt een keuze dus alleen maar delen wat je wilt delen. Fijn dat je steun hebt ervaren en dat je sterker eruit bent gekomen door het het boek “Ik red het wel”.
Warme groet, Marian
‘Ik red het wel’, elke dag hou ik me dat voor. Met liefde van mijn dierbaren, en de liefde die ik mezelf mag geven, red ik het wel in het leven… elke dag weer.
Wat een mooie verhalen hier allemaal! Ik kan uit ervaring zeggen dat de schrijfster van dit boek een ontzettend hartelijk mens is. Ze inspireert iedereen om haar heen met haar ongekende positiviteit, humor en doorzettingsvermogen.
Ik ben heel mijn leven al een angsthaas.Toen ik in 2007 kwaadaardige baarmoederhals- en eierstokkanker kreeg dacht ik dat ik het nooit zou redden.Ik was sterker dan ik dacht en dankzij veel lieve mensen-met name de auteur van ‘Ik red het wel’ heb ik het gered.
@ Menno, trek je niet terug, waarom zou jij met jezelf te koop lopen? Je bent toch een mooi zuiver mens? Dus ook jij hebt recht op mee dingen van dit mooie boek. Dus hup… schouders recht en gewoon mee blijven doen.
“Ik red het wel”… past ook wel bij mij. In 2008 zware buik operatie ondergaan, na half jaar tot drie kwart jaar van onderweg geweest om te herstellen, om ongeveer een maand daarna een doorgeschoten dubbele hernia te hebben en moest ik opnieuw worden geopereerd. Uit de operatie gekomen met een velamd been. Mijn wereld storte dus in. Daar ging mijn droom, mijn eigen praktijk aan huis ipv op pad naar iedereen. Mijn droom om nog zoveel te ondernemen met mijn kinderen en man. Niks zag ik meer zitten. Maar na alle tranen en depressies, kwam er toch een lichtpuntje. Langzaamaan wilde mijn zenuwen toch werk gaan doen, en er kwam weer beweging in mijn been. Nu gezien is het een periode van tranen en bezinning geweest. Gelukkig kwam er ook een lach tussendoor wat me dan weer op de been hield (letterlijk en figuurlijk). Van 2009 tot nu 2012 kan ik zeggen… Yes Ik red het wel…. Ik loop, doe in zoverre wat ik wil wat mijn lichaam toe laat, ik kan paardrijden op recreatieniveau (therapeutisch gezien een mooie therapie), ik werk in mijn eigen praktijk aan huis…. Mijn motto… Blijf het licht zien, Er is nog zoveer mogelijk, al zie je het even niet zitten.
Hoi Marian,
Dank je wel voor je complimenten op mijn stukje. Ik ben daar heel blij mee.
Het enige probleem is: de auteur van het boek ‘Ik red het wel’ heeft me, mede naar aanleiding van dit stukje, benaderd met de insinuatie dat ik alleen maar met mezelf te koop loop. Om die reden wil ik niet langer meedingen naar de prijs en trek ik me terug uit de wedstrijd.
Groet Menno
Ik red het wel,
ik maak me soms druk om wat anderen te vertellen hebben. Ik maak me soms druk dat mijn vader een echte door en door zwartdenker is. Als hij zegt het ziet zwart, probeer hem dan niet te overhalen omdat je het wit ziet en waarom je het wit ziet, want dan krijg je eindeloze discusies.
Ik woon nu sinds een paar jaar alleen maar met vallen en opstaan. Ik lees een heel inspirerend boek van Inge Rock: Je wordt wat je denkt. Ik heb er al veel van opgestoken en het gaat al een heel stuk beter. het gaat ook nog altijd met vallen en opstaan, maar ik ben mezelf er nu van bewust dat ik een keuze heb, tussen negatief of positief denken. Dat ik anderen niet hoef te overtuigen van wat ik doe, of hoe ik het doe. Zolang het maar goed voelt voor mij en dat ik er maar geen mensen mee kwets.
Ik ben nog steeds zenuwachtig als er iets nieuws in mijn leven komt, ik denk nog steeds teveel na en pieker soms nog te veel. Maar omdat ik nu veel bewuster ben geworden dat ik zelf de keuze kan maken tussen negatief en positief denken, dan weet ik dat ik het red.
Het kost me misschien nog veel tijd en het vraagt misschien nog veel inspanning van mezelf, maar ik voel nu dat ik op het juiste spoor zit. het voelt veel beter en ik weet dat mijn moeite en energie beloont zal worden. Wanneer weet ik niet, maar het zal het wachten meer dan waard zijn.
Ouders gescheiden toen ik 3 was, jeugd was geen feestje. Geen contact met mijn biologische vader en ook geen opa’s en oma’s, ooms en tantes. Altijd met mijn moeder en broer het moeten redden van een uitkering. Vakanties waren er niet. Pubertijd vol onzekerheden, studie hierdoor verwaarloosd geraakt, nooit iets kunnen afmaken en geen doelen kunnen behalen. Met mn ex drie kinderen gekregen, een heeft ADHD, de ander Asperger. Na 17 jaar punt achter relatie gezet en huis moeten verkopen. Beschuldigd van stalking door een destijds labiele vrouwelijke collega waarmee ik dacht een band te hebben. Hierdoor baan kwijt. Na ziek uit dienst in 2009 in de WW beland. Veel lichamelijke problemen zonder aantoonbare oorzaak, Epilepsie, Jicht, Migraine, Hartkloppingen. Door alle toestanden financieel aan de grond geraakt en schuldhulp via Kredietbank aangevraagd. Tot de dag van vandaag verdriet om kapot gegane relatie en loop van mijn leven. Na perioden van depressie heb ik echter een hele lieve nieuwe vriendin gevonden en ondanks alle tegenslagen welke ik nog dagelijks meemaak en de af en toe terugkerende depressieve gedachten ben ik nu sterker dan ooit.
De slogan van het boek van Bridge is zeker op mij van toepassing, maar ik wil mij vanwege de auteur niet met de titel identificeren. What doesnt kill you makes you stronger!
Ik red het wel .
Ik twijfel veel over vanalles en maak me druk om alles .
Ik zit midden in de pubertijd en maak me ook veel zorgen of ik het op school wel goed doe maar als ik maar positief blijf denken moet ik het wel allemaal redden en alles gaat toch zoals het moet gaan dus je kan er niet zoveel aan veranderen wat het lot voor je in petto heeft gebeurt gewoon .
Ik red het wel….altijd geweten. Soms het geloof erin wel even kwijt geweest.
Door ervaringen in mijn jonge jaren een enorme muur om mezelf heen gebouwd. Heel ver weg van mezelf geweest.
Vreselijk…terugdenkend aan de tijd dat ik mezelf helemaal was verloren. Jarenlange strijd…diverse opnames in de psychiatrische instellingen, therapieeën, medicatie etc.
Ik was ziek!!!! En moest er maar mee leren leven.
Nooit geloofd dat ik ZIEK was. Nu jaren later weet ik wel beter. Hooggevoelig, das heel wat anders….Mede door mijn stressvolle verleden op 40 jarige leeftijd een hartinfarct gehad. Maar was mijn tijd niet. Dankzij mijn allerte dochter kon er op tijd gehandeld worden.
Na een aantal maanden van bijkomen een opleiding begonnen waarvan ik nu kan zeggen dat ik eindelijk mijn passie heb gevonden…Over een aantal maanden start ik mijn eigen praktijk….Wie had dat gedacht????
Maar weinige…maar IK, IK heb het altijd geweten.
Mijn innerlijke stemmetje heeft me op dat gebied nooit in de steek gelaten. Ik kan NU in de spiegel kijken en hardop zeggen IK (wij, mijn dochter en ik) redden het wel….Alles komt goed, als je altijd maar het geloof in jezelf vasthoud, al is het maar een heeeeeeeeeeel klein beetje……
In volle bloei van een nieuw bewustzijn. Een nieuwe “mij” Het gaat met vallen en opstaan, goede vibratie, lage vibratie, leuke emoties, frustraties, loslaten, willen vasthouden, inzichten krijgen,de tekens maar niet willen zien of snappen, groeien,te vroeg juichen, enz….maar 1 ding weet ik zeker wel, met liefde en dankbaarheid red ik het wel.
Vijf jaar geleden ben ik uit de kast gekomen, heb ik geaccepteerd dat ik anders ben dan andere mannen. Ik houd niet van voetbal, drink liever rode wijn dan bier en ga liever met een groep vrouwen de hele middag winkelen dan met andere mannen voor de buis hangen tijdens een voetbalwedstrijd. Ik heb een hekel aan lange nagels, maar ik houd van paarse overhemden met rose onder t-shirts, het liefst in combinatie met een witte of zwarte broek en mijn tweekleurige Dolcis en dito sokken. Ik durf het nu volmondig te zeggen: ‘Ik ben metro!’ Zowel mannen als vrouwen moeten hier erg aan wennen, maar mijn beste vriendinnen begrijpen het al zonder dat ik die term hoef te gebruiken. En omdat ik me geen betere echtgenote voor kan stellen dan mijn huidige vrouw die me door en door steunt, kan ik daar nog iets aan toevoegen: ‘Ik red het wel!’
Hoi Menno,
Wat mooi wat je hier schrijft en mijn complimenten hiervoor! Dank je wel voor het delen van je mooie bijzondere verhaal!
Warme groet, Marian
In onze familie zijn er zo als 5 dames te noemen die dit aan den lijfe hebben ondervonden. Het gevecht wat je de jaren daarna leverd staan centraal in de rouwverwerking waar je mee te maken krijgt. Het vertrouwen heeft zo’n ptss (posttrauma stress syndroom) op gelopen dat het een heel gevecht wordt voor nieuwe partners in het leven.
Ik red het wel.. na 40 jaar alleen voor anderen te hebben geleefd, begin ik in te zien dat IK belangrijk ben. Pas wanneer je van jezelf gaat houden en jezelf respecteerd met alles wat bij jou hoort, kan je echt gaan leven en kan ik voor het eerst in mijn leven, volmondig zeggen: JUST BE YOU!!!
Ik red me wel! want na het overleden van al mijn familie moeder, vader & broer dacht ik dat ik nooit uit dat zwarte gat zou komen, Niemand weet wat ze h=met je aanmoeten in het begin…maar dan opeens kom je erachter dat je een dag niet gehuilt hebt, en weer kan lachen. Ik red me wel. ik zal zorgen dat mijn familie trots op mijn kan zijn. ook mededankzij de online cursus van marian zeg ik; negatieve energie eruit en postitieve energie weer inademen. er is altijd wel wat om voor te leven… Ik red me wel! erkomt altijd wel weer iets mooi op je pad, hoe zware donker wolker er ook komen overdrijven ….geef nooit op! tja, ik red me wel 😉 …