Ik denk dat veel van jullie de serie Divorce wel hebben gezien of er in ieder geval van hebben gehoord. In de laatste aflevering zag ik iets waar ik graag op in wil haken. Het gaat om een scene waarin twee ouders ruzie maken na het feest van hun dochter. Ze weten niet hun dochter alles kan horen tot het moment dat ze naar buiten rent en tegen haar ouders schreeuwt: “Weet je wel wat er gebeurt als een kind steeds de ruzie meekrijgt tussen haar gescheiden ouders? Dan valt ze in handen van loverboys! Dat willen jullie toch zeker niet?”
Waar denk je aan als het over het onderwerp kind van gescheiden ouders gaat?
Ik ben heel benieuwd. Het beeld wat er in de media heerst is namelijk negatief. Dit zie je duidelijk terug in de serie Divorce. Als je artikelen bekijkt zie je eigenlijk alleen de gevolgen voor het kind, maar geen oplossingen. Dit is meteen het eerste punt waarvan ik denk dat het anders moet. De gevolgen voor kinderen zijn nu wel bekend, maar hoe we deze kinderen kunnen stimuleren om hun talenten te ontwikkelen kan ik nergens op terugvinden.
Waarom richten we ons met zijn allen niet op het stimuleren van deze kinderen?
Ik denk dat we daar meer mee bereiken dan de “labels” die we kinderen van gescheiden ouders opplakken. Het is bekend dat zodra je mensen of een groep mensen een label opplakt ze zich naar dit label gaan gedragen. We helpen kinderen van gescheiden dus niet als we ze “labelen”.
Ikzelf ben een kind van gescheiden ouders en ik vind dat ik het redelijk goed voor elkaar heb. Ik heb mezelf opgewerkt van de mavo tot de universiteit en hier ben ik heel trots op. Ik heb een leuke vriend en geniet van het leven. Ik zal toch zeker niet de enige zijn? Ik geloof dat er ook succesverhalen zijn, maar helaas zijn die niet terug te vinden. Ik heb het voorbeeld gehad van hoe het niet moet en om het verleden niet mijn toekomst te maken zal ik hard werken.
Zoals jullie nu vast begrijpen pleit ik voor het stimuleren van persoonlijke groei bij kinderen van gescheiden ouders. Zij hebben inderdaad niet voor de scheiding gekozen, maar kunnen wel kiezen voor een eigen toekomst.
Wat vinden jullie van dit idee?
Sinds anderhalf jaar ben ik gescheiden en wonen mijn kinderen van 13 en 15 meest bij mij. Mijn jongste zoon is heel goed in staat om zijn eigen beslissingen te nemen in ons verhaal, scheiding loopt niet bepaald gesmeerd. Over hem hoef ik mij niet heel veel zorgen te maken. Mijn oudste zoon daarentegen probeert op alle manieren een band met zijn vader te houden maar wordt telkens teleurgesteld door zijn vader. Ik heb hem ook anderhalf jaar lang als een zielige jongen behandeld en dat heeft hem eigenlijk niet geholpen. Eerder het tegendeel. Ik ben er sinds een paar dagen achter dat ik hem inderdaad moet stimuleren zichzelf te zijn en te blijven. Ik ga het dus over een hele andere boeg gooien met hem en ik hoop dat ik dan mijn eigen zoon weer terug ga zien en dat hij beter met de teleurstellingen om kan gaan. Ik kan hem niet beschermen ik kan hem alleen helpen sterker te worden en uit de slachtofferrol te stappen.
En Rins inderdaad. dat is de spijker op de kop. “Ook kinderen die in een gezin wonen waarvan de ouders vaak ruzie maken, er een gespannen sfeer heerst zullen moeilijkheden ervaren. Ik pleit voor het stimuleren van elk kind en mijn kinderen ( ik ben gescheiden) hebben zich prima ontwikkeld. Ik heb ze altijd meegegeven dat ze niks anders zijn dan een kind uit een twee-ouder gezin. Volgens mij noemden ze het niet eens.”
Helemaal mee eens!!
Jou reactie is vast binnenkort terug te vinden op mijn website; http://www.failureisnotanoption.webnode.nl
Volgens de media zijn kinderen van gescheiden ouders ook anders. Dat is nu juist het hele probleem.
Succesverhalen zijn zeldzaam als je naar de media kijkt 😉 ik ben het hier ook niet mee eens. dat is nu juist het mooiste aan deze hele discussie.
een stukje uit mijn blog van mijn eigen website;
“Dat ik bouw aan mijn toekomst en soms zelfs boven mezelf kan uitstijgen heb ik toch aan deze factoren te danken.
ben ik dan een uitzonder(l)ing?
Ik denk het niet”
Ik denk Stephanie dat we helemaal niet moeten labelen. Ook kinderen die in een gezin wonen waarvan de ouders vaak ruzie maken, er een gespannen sfeer heerst zullen moeilijkheden ervaren. Ik pleit voor het stimuleren van elk kind en mijn kinderen ( ik ben gescheiden) hebben zich prima ontwikkeld. Ik heb ze altijd meegegeven dat ze niks anders zijn dan een kind uit een twee-ouder gezin. Volgens mij noemden ze het niet eens.
Ik ben het eens met Rins, ik vind dat je nu juist de nadruk op legt op het feit dat kinderen van gescheiden ouders anders zijn, echter je weet nooit hoe andere kinderen zijn opgevoed. Wat zij voor problemen hadden of wat zij moesten overkomen. Ieder kind maakt zijn eigen ontwikkeling met hindernissen door, waarvan sommige van deze hindernissen misschien voor de buitenwereld minder opvallen. Je moet niet bepaalde groepen stimuleren, je moet elk kind stimuleren.
Het is onnodig om jezelf in de slachtofferrol te plaatsen, zeker nu 1 op de 3 huwelijken strandt en het haast bijzonder is als je een kind bent zonder gescheiden ouders. Weliswaar moet er aandacht blijven voor de reactie van de ouders naar elkaar toe en naar het kind na de scheiding. Maar dat een kind hierdoor geen kans van slagen meer heeft in het leven en dat succesverhalen zeldzaam zijn vind ik behoorlijk ver gaan en kan ik ook niet helemaal spiegelen aan mijn eigen omgeving (universitair opgeleid, meer dan genoeg mensen met gescheiden ouders)
Ook ik ben een kind van gescheiden ouders. Persoonlijk denk ik, dat ‘wij’ te snel het labeltje ‘och wat zielig’ krijgen opgeplakt.
Er wordt van te voren al uitgegaan dat de kans van slagen van hun eigen relatie al kleiner is, dat dit slechter gaat, dat dat slechter gaat..
Ik zelf vond dit als 12 jarig kind heel irritant. Ja, mijn ouders waren gescheiden. Maakt mij dat dan opeens een ander persoon? Mensen vonden mij ‘zielig’. Ik snapte het niet. Natuurlijk is het niet leuk, maar IK ben toch niet zielig! Zo zag ik het.
Ja Marian, ik ben VOOR stimuleren. Ik ben TEGEN de negatieve dingen ervan te blijven benoemen. Als iedereen er maar vanuit gaat dat je toch al ‘minder kans hebt op succesvol of gelukkig zijn’, dan is de kans ook groter dat je je daar naar gaat gedragen.