Misschien herken je je wel in het volgende voorbeeld: Je zit met een groep mensen te kletsen. Iemand vertelt een persoonlijk verhaal. Een situatie waar diegene heel erg mee zit. Ze vraagt om raadt: hoe moet ik hiermee omgaan? Jij herkent er veel dingen in, maar hebt een totaal andere kijk op de situatie dan die persoon. Je voelt van binnen irritatie en boosheid, hoe kan ze nou zo denken?
Toch houd je je mening voor je. Diegene vraagt om raad, en als jij je totaal andere kijk op de situatie gaat vertellen, help je de ander daar niet verder mee. Je wilt diegene geen verdriet doen en niet kwetsen, dus je houdt je mening voor je. Met als gevolg dat diegene opgelucht is dat zij haar verhaal heeft gedaan, en jij met een rotgevoel naar huis gaat omdat je je niet hebt uitgesproken. Haar probleem is jouw probleem geworden, dankzij jezelf.
Jouw mening telt.
Ik ben hier ook heel “goed” in geworden. Ik weet altijd heel goed hoe een ander zich zal voelen nadat ik heb gezegd wat ik wilde zeggen. Tenminste, dat denk ik. Gedachtes kunnen zo sterk zijn, dat ze voor jou waarheid zijn geworden. Maar hoe kun je nou weten wat de ander voelt of denkt? Vaak kun je dit bij jezelf niet eens voorspellen, laat staan voor een ander. Emoties komen en gaan, dat kun je niet plannen.
Ik voel mij vaak schuldig als een ander gekwetst is of verdrietig/boos wordt door mijn woorden. Ik ben de oorzaak van de emotie van de ander. Maar is dat wel zo? Ben ik de oorzaak? Mag ik mijn mening dan niet geven? Dat mijn woorden de ander raken, is niet mijn schuld. Ik heb de vrijheid om te zeggen wat ik wil, hoe de ander daarmee omgaat is zijn/haar verantwoordelijkheid. Wanneer de ander geraakt is, zal diegene daarmee aan de slag kunnen/moeten gaan.
Ik voel mij schuldig, maar als ik de situatie omdraai, zal de ander mij dan ook als schuldige zien? Als iemand mij ontroert, neem ik dat diegene dan kwalijk? Nee, dat komt niet eens bij mij op. Het is mijn emotie, en dat kan op allerlei manieren naar boven komen. Door de woorden van een ander, door muziek, door lammetjes in de wei, door de zee die eindeloos lijkt. De ander is niet in staat om mijn emotie te regelen, dat ontstaat vanzelf. Het is mijn keus op welke manier ik met iemands mening/kritiek/compliment om ga. Een persoon is daar nooit de oorzaak van.
Doordat ik de ander geen pijn, geen verdriet wil doen, zet ik mijzelf op de achtergrond. Ik houd dingen voor mij, in het belang van de ander. Hierdoor blijf ik zelf met het probleem zitten, en hoogstwaarschijnlijk helemaal voor niets. Wanneer we voorspellen hoe een situatie in de toekomst zal gaan verlopen, zijn we geneigd om dit negatief te beoordelen.
Alle scenario’s worden bedacht, maar dan met name wat er allemaal mis kan gaan. Overal zien we obstakels, beren op de weg, en bedenken we honderden excuses om het maar niet te doen. Hierbij vergeten we dat de kans dat het WEL goed afloopt, dat de ander misschien wel heel dankbaar is met jouw bijdrage, veel groter is. En stel dat het toch niet verloopt zoals je had gehoopt, wat dan? Mogen we geen fouten maken? Zijn wij nooit gekwetst of emotioneel geraakt door een ander? Vast wel! Maar ook daar leren wij van (en de ander vast ook). Je bent niet minder belangrijk dan de ander.
De ander heeft een mening en zegt wat hij/zij vindt, waarom mag jij dat niet? Jouw mening, jouw gevoel is van jou. Daar kan een ander niet over oordelen. Het is nooit fout. Een ander heeft ook het recht om jou te leren kennen. En dat kan alleen maar door eerlijk te zijn over je gevoel, over je behoeftes, over je wensen.
Dus zeg wat je op je hart hebt, ook jouw mening telt!
Geef jij je mening?
Lees ik dat de wolf weer bloedbad heeft aangericht .
Het wordt tijd dat dit dier niet in Nederland thuishoort en een afschiet mogelijkheid in werking word gesteld.
Heel herkenbaar. Ik heb in een werkgroep gezeten, en zag de dingen vanuit een hele andere hoek.
Ik heb dat ook gezegd. Maar kreeg het gevoel dat ik wel op iemand anders heel kritisch was. En toen leek het wel of ze me vermijden, of met andere dingen probeerde terug te pakken. Maar misschien is dit weer mijn gevoel , of zat ik niet op de juiste plek, ik weet het niet.!!
Vervelend om die ervaring te hebben… Dat zal niet erg motiveren om het wel te blijven doen. Maar zoals je zelf zegt, misschien was dit niet de juiste plek voor jou. Hopelijk vind je personen bij wie het wel kan en bij wie het op prijs gesteld wordt!
Het hangt ervan af hoe ik me voel. Als ik me goed voel, zeg ik mijn mening als vanzelfsprekend, dan rolt het er gewoon uit a.h.w., maar als ik niet lekker in m’n vel zit, dan houd ik het voor me, dan stroomt het ook niet. Ik heb er gelukkig steeds minder moeite mee om mijn mening te zeggen 🙂
Fijn dat het steeds minder moeite kost! Ik hoop dat dat komt doordat je steeds vaker goed in je vel zit! En/of je gedrag is al bijna een gewoonte geworden :-). Ga zo door 🙂
Heel herkenbaar! Dank je wel Suzan, Ik houd mijzelf inderdaad vaak in omdat ik een ander niet wil kwetsen maar ook omdat ik bang ben voor confrontaties en meningsverschillen…. Ik ben mij hier wel van bewust en gelukkig wordt het groepje mensen bij wie ik wel mijn mening durf te geven steeds groter.
Bedankt voor je reactie!! Je bent goed bezig. Ik hoop dat het groepje mensen waarbij het lukt steeds verder mag groeien!!